Video Games: Είναι χόμπι ή εθισμός για τα παιδιά;
Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω το θέμα χωρίς να αναφέρω ένα καταπληκτικό βιβλίο για μικρά παιδιά: «Με μόνο φίλο τον υπολογιστή;», από την Τζένιφερ Μουρ-Μαλινός. Στην εν λόγω ιστορία, ο Τάσος εθίστηκε στα video games και έχασε όλη την ενέργεια και την όρεξη για το σχολείο, τους φίλους και την οικογένειά του. Όμως στο τέλος, λίγο πριν μείνει εντελώς μόνος, βρήκε ένα θαυματουργό «φάρμακο», που τον βοήθησε να απαλλαγεί απ’ αυτήν την εξάρτηση! Θα αναρωτιέστε, ποιο είναι αυτό το σωτήριο φάρμακο, σωστά;
Έρευνες δείχνουν πως πολλά παιδιά σήμερα έρχονται σε καθημερινή επαφή με κινητά και tablets, ενώ ακόμα φοράνε πάνα. Είναι εύλογο τα παιδιά να μαγεύονται από την συνεχή εναλλαγή εικόνων, χρωμάτων και ήχων που προσφέρουν οι οθόνες. Θα ήταν ανόητο όμως να λέγαμε, πως η λύση βρίσκεται στην απομάκρυνση κάθε είδους οθόνης από το σπίτι μετά τον ερχομό ενός παιδιού. Εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα, όταν δηλαδή έχουμε να κάνουμε με πολύ μικρές ηλικίες, καθώς θα μπορούσε κανείς να θέσει όρια/να κρύψει συσκευές/να αποσπάσει την προσοχή του από αυτές, πιο εύκολα σε ένα μωρό παρά σε έναν έφηβο.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ένα μεγαλύτερο παιδί, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα. Αρχικά, πρέπει να αντιληφθούν οι μεγαλύτεροι, πως αυτή η γενιά παιδιών έχει κυριολεκτικά μεγαλώσει σε μια εποχή που η τεχνολογία κάνει άλματα και υπάρχει παντού γύρω τους. Με το να απαγορεύσουμε σε ένα παιδί την επαφή με κονσόλες/κινητά/tablets, θα φέρει σίγουρα χειρότερα αποτελέσματα. Όταν σε μια παρέα 5 παιδιών, τα 4 διαθέτουν έστω ένα από αυτά, αυτόματα έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον-ενασχόληση, για το οποίο μπορούν να μιλήσουν. Συνεπώς, το 1 παιδί που δεν διαθέτει, είτε λόγω επιλογής των γονέων είτε λόγω οικονομικής δυσχέρειας, νιώθει «διαφορετικό» και απομονωμένο. Σε καμιά περίπτωση, δεν υποστηρίζω πως είναι απαραίτητη η ύπαρξη μιας κονσόλας σε κάθε σπίτι, ώστε να είναι ευτυχισμένο ένα παιδί! Θέλω να τονίσω ότι επιχειρήματα του τύπου «Εγώ στην ηλικία σου…» και «Στην εποχή μας δεν είχαμε τέτοια και να, μια χαρά μεγαλώσαμε!», δεν φέρνουν αποτελέσματα. Δυστυχώς, οι επικίνδυνες και δύσκολες εποχές που ζούμε δεν επιτρέπουν στα παιδιά να παίξουν ανέμελα σε πλατείες και γειτονιές, όπως παλιά. Σήμερα μαζεύονται σε κάποιο σπίτι (γιατί δυστυχώς μόνο εκεί υπάρχει ασφάλεια) να παίξουν μαζί ένα βιντεοπαιχνίδι. Πλέον, το διαδίκτυο και τα video games είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Όπως και να μας φαίνεται, αυτή είναι η σύγχρονη πραγματικότητα, και αν θέλουμε να είμαστε κοντά στα παιδιά, ώστε να τα προστατέψουμε από τους κινδύνους που κρύβει, οφείλουμε να την αποδεχτούμε.
Ξεκινώντας, αναφέρθηκα σε ένα βιβλίο σχετικά με τον εθισμό. Θα ήθελα, όμως σε αυτό το άρθρο, να αναφέρω κάποιες συμβουλές/τεχνικές, για να μη φτάσει ένα παιδί στον εθισμό. Είναι πολύ βασικό να ενημερωθούν και να εκπαιδευτούν τόσο τα παιδιά, όσο και οι γονείς στα πλαίσια αυτής της νέας πραγματικότητας. Το διαδίκτυο και τα βιντεοπαιχνίδια έχουν και την υγιή πλευρά τους, διότι βοηθούν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων και οξύνουν την φαντασία. Αν τα χρησιμοποιήσουμε σωστά λοιπόν, μπορεί ο χρόνος που περνά ένα παιδί χρησιμοποιώντας τα, να είναι εποικοδομητικός. Αυτό σημαίνει, πως οι γονείς πρέπει να είναι υπεύθυνοι για τις διαδικτυακές δραστηριότητες και τα βιντεοπαιχνίδια των παιδιών. Φυσικά, η ελεύθερη πρόσβαση και ενασχόληση δε συνίσταται, διότι είναι υπεύθυνη για πολλές διαταραχές, όπως διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων, την επιθετικότητα, την υπερκινητικότητα και τη διάσπαση ελλειμματικής προσοχής.
Όσον αφορά το χρόνο που αφιερώνουν στο διαδίκτυο, μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά, χρησιμοποιώντας προγράμματα “parental control” σε κινητά/tablets/υπολογιστές, με τα οποία μπορεί ο γονιός να διαχειρίζεται και να επιλέγει όχι μόνο τις σελίδες που μπορεί να έχει πρόσβαση το παιδί, αλλά και το χρόνο που επιτρέπεται να είναι συνδεδεμένο στο διαδίκτυο.
Ο γονιός θα πρέπει να ελέγχει αυστηρά τι είδους video games παίζει το παιδί. Δυστυχώς, τα περισσότερα βιντεοπαιχνίδια που «ελκύουν» τους μικρούς μας φίλους, είναι τα 1ου προσώπου παιχνίδια δράσης-role playing games (δηλαδή ο χρήστης έχει το ρόλο του ήρωα) και περιέχουν βίαια θεάματα, αίμα, παραβατικές δραστηριότητες και όπλα. Τα role playing games μυούν τα παιδιά σε αυτό τον κόσμο, με αποτέλεσμα να εκθειάζουν τη ζωή τους μέσα από αυτό και να οικειοποιούνται με τη βία και την παραβατικότητα. Γι’ αυτό, είναι πολύ σημαντικό να ελέγχουν οι γονείς, πριν από οποιαδήποτε αγορά, την καταλληλότητα του παιχνιδιού. Πολύ χρήσιμη είναι μάλιστα και η επίσκεψη στο «esrb.org», όπου μπορεί ο καθένας να ενημερωθεί για την ηλικία που απευθύνεται το κάθε παιχνίδι και να έχει μια πλήρη περιγραφή του.
Καταλήγοντας, θα αποκαλύψω το θαυματουργό φάρμακο που έσωσε τον Τάσο από τον εθισμό! Στην ουσία ήταν ένα δώρο από τους γονείς του. Και δεν ήταν κάτι εξεζητημένο, αλλά … ένα χρονόμετρο! Ο χρόνος και τα όρια λοιπόν, είναι αυτά που θα κάνουν τα παιδιά να περνούν εποικοδομητικά το χρόνο τους μπροστά από τις οθόνες. Δεν τους απαγορεύουμε την όποια ενασχόληση, αλλά καθορίζουμε το «πώς», το «πότε» και «για πόσο». Έτσι, τα παιδιά θα είναι ασφαλή και τα βιντεοπαιχνίδια θα είναι ένα χόμπυ (ή κάποια επιβράβευση) για συγκεκριμένο χρόνο την εβδομάδα, αφού έχουν φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις τους ως μαθητές, και όχι μια εξάρτηση που χρήζει ψυχιατρικής αντιμετώπισης.
της Έφης Κοντογιάννη
Φιλολόγου
Κατηγορία: ΑΡΘΡΑ